Το πολύ ενδιαφέρον σε αυτήν είναι ότι αντιπροσωπεύει πολλά πράγματα, που αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους και άλλοτε αθροίζονται, άλλοτε διαιρούνται, άλλοτε πολλαπλασιάζονται
Το θέμα της ευεξίας του ανθρώπου και της κοινωνίας πάντα ενδιέφερε τους μεγάλους στοχαστές της ανθρωπότητας. Ωστόσο, ως ένα περισσότερο καθολικό ζήτημα ανέκυψε μετά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έγινε ιδιαίτερα επίκαιρο στα μέσα της δεκαετίας του ’60, όταν το 1965 εμφανίστηκε το Πρόγραμμα Ανάπτυξης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, το οποίο αποσκοπούσε να παράσχει συνεργασία στις χώρες για την υλοποίηση σχεδίων βιώσιμης ανάπτυξης. Τότε το well-being μεταφραζόταν ως «ευημερία» μια λέξη που έπαιξε πολύ στις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Ουσιαστικά, η λέξη ευεξία ακολούθησε την ευημερία και εντάχθηκε μέσα σε αυτή. Ως έννοια συμβολίζει το πέρασμα από μια περίοδο όπου το κράτος ήταν υπεύθυνο για την ευτυχία σου σε μια φάση, όπου ως άτομο πρέπει να κάνεις εσύ την προσπάθεια. Ο ρόλος του κράτους δεν εξαφανίζεται, αλλά το βάρος πέφτει στο άτομο. Είναι υπεύθυνο για την ευεξία του. Άλλωστε, η ευεξία είναι υποκειμενική. Δεν υπάρχει ομόφωνη συμφωνία ως προς τον ορισμό της· υπάρχουν πολλοί ορισμοί, ανάλογα με τις πτυχές που εξετάζονται. Ευεξία είναι η υγεία, είναι οι κοινωνικές σχέσεις, είναι η φιλοσοφία, η ψυχολογία, η ηθική, η ευτυχία, η ελευθερία αλλά και η ευδαιμονία. Μια θετική κατάσταση του σώματος, της ψυχής, του μυαλού, της προσωπικότητας, που η σημασία της γίνεται πιο κατανοητή μέσα από την απουσία της. Οι διαφορετικές μορφές ευεξίας είναι συχνά στενά συνδεδεμένες. Για παράδειγμα, η βελτιωμένη σωματική ευεξία (π.χ. με τη μείωση ή τη διακοπή ενός εθισμού) σχετίζεται με βελτιωμένη συναισθηματική ευεξία.
Ενώ ζούμε σε μια ιστορική περίοδο όπου οι άνθρωποι ζουν περισσότερο και ο δείκτης θνησιμότητας όλο και ανεβαίνει, την ίδια στιγμή, το εργασιακό στρες και οι πολλές ώρες δουλειάς, οι εθισμοί και οι οικονομικές κρίσεις, η αβεβαιότητα και η ρήξη ή η ψυχρότητα στις προσωπικές σχέσεις, δυσκολεύουν τη ζωή των περισσότερων ανθρώπων και σκιάζουν την καθημερινότητα. Δυσφορία που μπορεί να γίνει καχεξία και δυσανεξία όχι μόνο σε τροφές, αλλά σε συμπεριφορές, σε εργασιακά περιβάλλοντα, σε κοινωνικά πλαίσια. Αν θέλαμε να οριοθετήσουμε την ευεξία μέσα σε ένα πλαίσιο, θα λέγαμε ότι το πλαίσιο αυτό καθορίζεται από τις ακόλουθες παραμέτρους. Το φυσικό περιβάλλον. Η Υγεία. Οι σχέσεις του ατόμου. Η φυσική κατάσταση. Το που ζούμε (χώρα, περιοχή, πολιτικό σύστημα). Το πώς ζούμε. Το με πόσα ζούμε (οικονομική κατάσταση). Γίνεται, λοιπόν, σαφές ότι είναι δύσκολο να αποσυνδέσεις την ευεξία από αυτούς τους βασικούς παράγοντες. Και είναι ακόμη πιο δύσκολο να εστιάσεις μόνο σε έναν. Η ευεξία έχει πολλά πρόσωπα, εντούτοις, μόνο έναν στόχο: να οδηγήσει το άτομο στην ευημερία. Να ζει μια γεμάτη ζωή, χωρίς εκπτώσεις και να μπορεί να νιώσει το αίσθημα της ευτυχίας που προκύπτει από την πληρότητα, μέσα στην απλότητά του.