Από μικρή έμαθε να βάζει η ίδια τα όρια στον εαυτό της και σχεδόν πάντα έβλεπε… ψηλά. Πολύ ψηλά για την ακρίβεια!
Από τον Δημήτρη Τυχάλα
Σαν να ήξερε ότι κάποια στιγμή θα βρίσκονταν αντιμέτωπη με τον πήχη που μετά από κάθε πετυχημένο άλμα, ανεβαίνει πιο ψηλά και σε προ(σ)καλεί να τον περάσεις ξανά.
Sky is the limit συνηθίζουν να λένε οι Αγγλόφωνοι, ωστόσο στην περίπτωση της Κατερίνας Στεφανίδη, δεν ξέρουμε ποιος ουρανός μπορεί να αποτελέσει το όριο της.
Χρυσή Ολυμπιονίκης, πρωταθλήτρια κόσμου και Ευρώπης, έχοντας 9 μετάλλια στο άλμα επί κοντώ στις μεγαλύτερες διοργανώσεις που θα μπορούσε να συμμετάσχει μία αθλήτρια, η Κατερίνα έχει εξελιχθεί πλέον σ’ έναν θρύλο του στίβου και του ελληνικού αθλητισμού γενικότερα.
Κι όλα αυτά τα έχει πετύχει ένα κορίτσι που έχει υψοφοβία, αλλά όπως ακριβώς υποστηρίζει και η Toyota, υπερήφανος παγκόσμιος συνεργάτης μετακίνησης της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και Παραολυμπιακής Επιτροπής και χορηγός της Ελληνίδας πρωταθλήτριας: «Όταν είσαι ελεύθερος να κινείσαι, όλα είναι δυνατά. Κι όταν αφιερώνεσαι σ’ έναν σκοπό, τότε τίποτε δεν είναι αδύνατο.»
-Κατερίνα πέντε χρόνια μετά τον θρίαμβο σου στο Ρίο, πόσο διαφορετική είναι αυτή η αντίστροφη μέτρηση για τη συμμετοχή σου στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
«Δεν γίνεται να συγκριθούν σε καμία περίπτωση! Ξεκινώντας το 2015 που ήταν προ-Ολυμπιακή χρονιά μόλις με είχε αναλάβει ως προπονητής ο Μιτς, μια επιλογή στην οποία όλοι ήταν αντίθετοι, αλλά κι οι δύο είχαμε πείσμα για να τους αποδείξουμε ότι έκαναν λάθος. Τότε, το φθινόπωρο του 2015, ξεκινώντας την προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες ο αρχικός στόχος δεν ήταν το χρυσό, αλλά το να μπω στον τελικό και να γίνω καλύτερη.
Μετά το Ρίο βέβαια ακολούθησαν κι άλλες επιτυχίες, αλλά ήρθε το 2019 όπου πέρα από τον κορωνοϊό που προέκυψε στο τέλος της χρονιάς, είχα και τον τραυματισμό μου που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο. Ήταν ένα πρόβλημα στη φτέρνα που προέκυψε μετά τη συμμετοχή μου στη Ντόχα κι ακόμη και τώρα δεν ξέρουμε τι ήταν, αλλά με ταλαιπώρησε αρκετά και είχα φτάσει στο σημείο να δυσκολεύομαι ακόμη και να περπατήσω»
-Να σε ρωτήσω αν είσαι προληπτική;
«Όχι, δεν θα το έλεγα ότι είμαι…»
-Σε ρώτησα γιατί όπως έχεις αποκαλύψει εσύ, αρκετό καιρό μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, κάτι ανάλογο είχες αντιμετωπίσει και πριν το Ρίο.
«Ναι, αλλά η διαφορά είναι ότι εκεί είχα κάνει την τέλεια προετοιμασία και το πρόβλημα παρουσιάστηκε 15 μέρες πριν τους Αγώνες. Τώρα όμως ήταν πολύ διαφορετικό γιατί κράτησε ένα χρόνο, έχασα όλη την προπονητική βάση και γενικά πήγε πίσω όλο το πρόγραμμα μου. Ξεκινήσαμε τέλη Νοεμβρίου, ενώ φυσιολογικά ξεκινώ αρχές Οκτωβρίου, τα πρώτα άλματα τα έκανα τον Δεκέμβριο κι έτσι δεν ήμουν προετοιμασμένη για να κάνω αγώνες στον κλειστό στίβο. Φέτος αισθανόμουν ότι δίναμε συνέχεια μια ασταμάτητη μάχη με το χρόνο»
-Απ’ όλα τα παραπάνω θα μπορούσαμε να πούμε ότι είσαι λίγο ευνοημένη από τις συνθήκες που προέκυψαν με την αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων λόγω της πανδημίας;
«Ναι, 100% για μένα ισχύει αυτό. Αν και θεωρώ ότι πάντα κάνω σωστές επιλογές και γι’ αυτό είμαι στην κορυφή τόσα χρόνια, επομένως κάτι θα βρίσκαμε για να εμφανιστώ ανταγωνιστική, η πραγματικότητα είναι ότι πέρσι τέτοια εποχή δεν ήμουν έτοιμη. Τότε θα πήγαινα στο Τόκιο με σκοπό να κάνω έναν καλό αγώνα και να διεκδικήσω ό,τι καλύτερο μπορώ, τώρα όμως πάω για μετάλλιο και πάω για να κερδίσω!»
-Λένε πως το δύσκολο δεν είναι να φτάσεις στην κορυφή, αλλά να παραμείνεις σ’ αυτή. Τα τελευταία χρόνια έχεις κατακτήσει μετάλλια σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις με αποκορύφωμα το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Καταλαβαίνω λοιπόν από την τελευταία σου κουβέντα ότι θεωρείς εφικτή μια ανάλογη επιτυχία στο Τόκιο.
«Ναι. Καταρχήν είναι σημαντικό στην κατάσταση που είμαι τώρα σωματικά και ψυχολογικά να μπω στον αγώνα με τη νοοτροπία του νικητή. Μπορεί κάποιος να είναι σε καλύτερη μέρα και να πάρει αυτός το χρυσό, αλλά είναι πολύ σημαντικός ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεις έναν αγώνα και η ψυχολογία που έχεις. Θεωρώ ότι είμαι σε κατάσταση για να το πετύχουμε. Κι όπως είπα και πριν, ένιωθα ότι όλη τη χρονιά το κυνηγούσαμε να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο, ενώ κάποιες άλλες αθλήτριες έχουν φτάσει ήδη στο peak τους».
-Η πανδημία έχει επηρεάσει τις ζωές όλων, αλλά για εσάς τους αθλητές που είχατε συνηθίσει να είστε με μια βαλίτσα στο χέρι προκειμένου να συμμετάσχετε σε αγώνες ή καμπ προετοιμασίας, οι δυσκολίες προσαρμογής στις νέες συνθήκες ήταν μεγαλύτερες;
«Δεν θα το έλεγα. Λόγω πανδημίας κάναμε λιγότερα ταξίδια κι αυτό από μία άποψη ήταν καλό. Για μένα προσωπικά από το πιο δύσκολα κομμάτια στη ζωή ενός αθλητή είναι τα ταξίδια και φέτος επιλέξαμε και λόγω των δυσκολιών να κάνουμε λιγότερα… Εξάλλου υπήρχαν και λιγότερες πτήσεις και εμείς έχουμε και το θέμα με τα κοντάρια που πρέπει να μεταφέρουμε και δεν ήταν και το πιο εύκολο.
Για να πω την αλήθεια, επειδή η πρώτη καραντίνα μας βρήκε στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο άγχος που είχαμε ήταν το που θα κάνουμε προπονήσεις όταν επιστρέψουμε στην Αμερική γιατί τότε χρησιμοποιούσαμε τις εγκαταστάσεις ενός κολεγίου και μετά την πανδημία δεν ήταν εύκολη η πρόσβαση.
Ήμασταν όμως τυχεροί γιατί λειτούργησε ένας ιδιωτικός χώρος οπότε το ξεπεράσαμε κι αυτό το πρόβλημα»
-Κατά τη διάρκειας της πανδημίας έχουν δημοσιευτεί διάφορες έρευνες σχετικά με τις δυσκολίες ή σε κάποιες περιπτώσεις τις ευεργετικές συνέπειες που είχε ο εγκλεισμός στις σχέσεις των ζευγαριών. Δεδομένου ότι ο σύζυγος σου Μιτς Κρίερ είναι παράλληλα και ο προπονητής του, εσείς ως ζευγάρι στη ζωή αλλά και στο ταρτάν πως βιώσατε όλη αυτήν την κατάσταση;
«Με τον Μιτς πριν παντρευτούμε ήμασταν κολλητοί φίλοι… Με το που γίναμε ζευγάρι, παντρευτήκαμε σχετικά γρήγορα και το ότι περνάμε όλη τη μέρα μαζί δεν μας έχει επηρεάσει. Όπως είπα και νωρίτερα, πολλοί ήταν αντίθετοι στο να είμαστε ζευγάρι στη ζωή και στον αθλητισμό, όλο αυτό μας είχε πεισμώσει και θέλαμε να αποδείξουμε ότι έκαναν λάθος. Σίγουρα έχουμε τα πάνω και τα κάτω μας ως ζευγάρι, έχουμε περάσει κι εμείς κάποιες δύσκολες στιγμές και μία από αυτές ήταν ο τραυματισμός μου. Κι αυτό γιατί είναι διαφορετικό ο προπονητής να βλέπει τον αθλητή του να πονά και να στεναχωριέται κι είναι διαφορετικό ο προπονητής να έχει και το ρόλο του συζύγου και να το ζει όλο αυτό και στο σπίτι.
-Ήσουν η τελευταία λαμπαδηδρόμος επί ελληνικού εδάφους και τότε, τον Μάρτιο του 2020, είχες δηλώσει μεταξύ άλλων: «Ας αποτελέσει η σημερινή μέρα μια αχτίδα ελπίδας και αλληλεγγύης στον κόσμο μέσω του Ολυμπισμού». Ένα χρόνο αργότερα η διεξαγωγή των Αγώνων έστω και μέσα σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες, χωρίς την παρουσία θεατών, θα είναι όντως ένα ακόμη βήμα προς την επιστροφή της ανθρωπότητας στην κανονικότητα;
«Δεν πιστεύω ότι έχουμε μπει ακριβώς στην επιστροφή στην κανονικότητα. Το σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον κορωνοϊό όπως και στο παρελθόν μάθαμε να ζούμε με κάποια άλλα πράγματα, ενώ τώρα ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να τον… αποφύγουμε.
Από κει και πέρα σίγουρα οι Ολυμπιακοί Αγώνες φέρνουν το μήνυμα της ενότητας και είναι μια ηλιαχτίδα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η ζωή μας, γιατί είναι πολύ σημαντικό να μαζευτούν όλοι αυτοί οι αθλητές στο Τόκιο και να αγωνιστούν»
-Σε παλαιότερες συνεντεύξεις σου έχεις δηλώσεις πως από το γυμνάσιο ακόμη έλεγες «θέλω να γίνω Ολυμπιονίκης» και τα κατάφερες. Ακούγεται εύκολο, ωστόσο αν κάνεις ένα ταξίδι στο χρόνο ποια πιστεύεις ότι ήταν τα σημεία καμπής που έπρεπε να περάσεις για να φτάσεις μέχρι την κορυφή.
«Έχω πει πολλές φορές ότι πρέπει να υπάρχει και λίγη τύχη. Όσον αφορά εμένα η τύχη έχει να κάνει με ποιον άνθρωπο συναντάς και πότε. Στα 16 μου είχα σταματήσει στον αθλητισμό, αλλά εκείνη την εποχή η παλιά μου συναθλήτρια Γωγώ Τσιλιγγίρη είχε γίνει προπονήτρια και αποφάσισα να ξεκινήσω να δουλεύω μαζί της
Μετά την 1η χρονιά στο κολέγιο του Στάνφορντ, ενώ δεν είχα πάει καθόλου καλά στο αγωνιστικό κομμάτι και ψαχνόμουν να δω αν μπορούσα να πάρω κάποια άλλη υποτροφία, έφυγε ο προπονητής που είχα και στη θέση του ήρθε το μεγαλύτερο είδωλο που είχα.
Τελειώνοντας το κολέγιο, επέλεξα να κάνω το μεταπτυχιακό μου στο Φοίνιξ κι εκεί ο προπονητής που είχα με βοήθησε να καταλάβω ποια είναι τα πραγματικά όρια μου, αλλά γνώρισα και τον Μιτς ο οποίος είναι αυτός που βοήθησε να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα. Είναι αυτός που μ’ έχει διαχειριστεί τόσο καλά ως άνθρωπο και ως αθλητή. Κι ειδικά φέτος όποια επιτυχία έρθει θα του ανήκει σε μεγάλο βαθμό γιατί έχει διαχειριστεί την όλη κατάσταση με απίστευτο τρόπο. Γενικά πάντως πιστεύω στην τύχη και θεωρώ ότι πηγαίνει μαζί με το ταλέντο και τη δουλειά. Είναι πολύ σημαντικό να το συνειδητοποιούμε αυτό».
-Αποτελείς πρότυπο για πολλά παιδιά, αλλά θα μου επιτρέψεις να πω και για πολλούς γονείς καθώς πέρα από τη σπουδαία καριέρα έχεις να επιδείξεις εξίσου εντυπωσιακές επιδόσεις και όσον αφορά την εκπαίδευση. Τελικά με υπομονή και θέληση όλα μπορούν να συμβούν;
«Χμμμ… Θα σου δώσω διπλή απάντηση. Ναι και όχι! Ναι μεν έκανα τις σπουδές μου στο Στάνφορντ, έκανα το μεταπτυχιακό αλλά το 2015 έκανα ένα μπρέικ από το ακαδημαϊκό κομμάτι… Μέχρι ένα σημείο συνδυάζονται αλλά όταν μιλάμε για ανώτερες σπουδές είναι δύσκολο… Όσο ήμουν στο διδακτορικό έδινε στον αθλητισμό όσο μπορούσα, αλλά όταν σταμάτησα είχα περισσότερο χρόνο να ξεκουράζομαι, να κάνω σωστή αποθεραπεία, να μαγειρεύω σωστά και να έχω τη διατροφή που πρέπει να έχεις ένας αθλητής υψηλού επιπέδου.
Το πιο βασικό πάντως είναι να θέλεις να συνδυάσεις αθλητισμό και εκπαίδευση κι εγώ πραγματικά το ήθελα καθώς ήμουν από τα παιδιά που χαίρονταν να πάνε σχολείο. Αν το θέλεις και προσπαθήσεις πραγματικά, μέχρι ένα σημείο μπορούν να συνδυαστούν.»
-Πόσο σημαντικό είναι για κάθε αθλητή να έχει στο πλευρό του έναν κολοσσό όπως είναι η Τοyota;
«Προσωπικά η χαρά μου δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι είναι μια εταιρεία κολοσσός, αλλά γιατί είναι από τους μεγάλους χορηγούς των Ολυμπιακών Αγώνων. Είναι μια εταιρία που υποστηρίζει τον αθλητισμό γενικότερα κι εμένα προσωπικά μου είχε μείνει χαραγμένη μία στιγμή από την εκδήλωση που είχε γίνει το 2017.
Τότε μας είχε μιλήσει μέσω βίντεο ο πρόεδρος της εταιρίας και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση η εξής ατάκα του: ‘πολλές φορές οι αθλητές που καταφέρνουν να ξεπερνούν τα όρια τους το κάνουν όταν σταματήσουν να προσπαθούν μόνο για τον εαυτό τους αλλά αγωνίζονται για το κοινό καλό’.
Κι η αλήθεια είναι ότι κι εγώ τώρα θεωρώ ότι κάνω κάποια πράγματα για το κοινό καλό. Για παράδειγμα το να κατακτήσω ένα ακόμη μετάλλιο, σίγουρα είναι σημαντικό και για μένα, αλλά είναι πολύ πιο σημαντικό για την Ελλάδα και για να τα νέα παιδιά».
Πόσο πολύ σε εμπνέει το σύνθημα (moto) της εταιρίας Start your impossible; Ίσως θυμίζει και το δικό σου μαγικό ταξίδι από την Παλλήνη ως την κορυφή του κόσμου;
«Με συγκινεί λίγο ως μότο… Όχι τόσο γιατί μου θυμίζει το δικό μου ταξίδι, αλλά γιατί με εμπνέει από τη στιγμή που έχω φτάσει εδώ να κάνω κάτι παραπάνω. Ένα παγκόσμιο ρεκόρ για παράδειγμα. Κι επειδή το «your impossible» κρύβει έντονα το προσωπικό στοιχείο με συγκινεί πραγματικά. Πριν από δύο χρόνια όταν η εταιρία λάνσαρε το «Start your impossible» είχαμε κάνει ένα βίντεο και με ρώτησαν ποιο είναι το δικό μου «impossible». Τότε είχα απαντήσει ότι είναι η κατάρριψη του παγκόσμιου ρεκόρ, αλλά για να το κάνω θα έπρεπε να πάρω μεγαλύτερα κοντάρια. Τώρα τα έχουμε πάρει αυτά τα κοντάρια και παρόλο που φαίνεται να απέχω αρκετά από το ρεκόρ, η αλήθεια είναι ότι το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Κι είναι πολύ σημαντικό για κάθε αθλητή να έχει κίνητρα»..
Η ομάδα της Toyota
Για την Toyota οι μεγαλύτερες επιτυχίες πάντα μετριούνται από το μέγεθος της πρόκλησης και γι’ αυτό το λόγο επέλεξε να βρεθεί στο πλευρό ανθρώπων που εμπνέονται και προχωράνε μπροστά – πέρα από τη δική τους γραμμή τερματισμού, πέρα από το δικό τους αδύνατο.
Εκτός από την Κατερίνα Στεφανίδη, στη «χρυσή ομάδα» της Toyota ανήκει «η κυρία της Ελληνικής Πάλης» Μαρία Πρεβολαράκη που είναι κάτοχος 7 μεταλλίων σε Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Επίσης, οι πρωταθλητές ποδηλασίας Χρήστος Βολικάκης, Νο1 της Παγκόσμιας κατάταξης στο αγώνισμα του scratch και του omnium και 3ος στο αγώνισμα points race και ο Ζαφείρης Βολικάκης που αν και γεννήθηκε με ένα πρόβλημα υγείας που περιόρισε την ικανότητά του να περπατήσει μέχρι την ηλικία των 9 ετών αργότερα κατάφερε όχι μόνο να περπατήσει αλλά και να ασχοληθεί με την ποδηλασία φτάνοντας μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Την ομάδα της Toyota συμπληρώνουν ο Παραολυμπιονίκης κολύμβησης Αντώνης Τσαπατάκης που έχει κατακτήσει εθνικά, ευρωπαϊκά και διεθνή ρεκόρ και η ξιφομάχος Κέλλυ Λουφάκη που ξεκίνησε την ξιφασκία μετά από ένα σοβαρό ατύχημα που είχε πριν από κάποια χρόνια και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα κατάφερε να γίνει παγκοσμίως γνωστή για τις επιδόσεις της.
Περισσότερες πληροφορίες εδώ